// emodag

Na bijna drie maanden kom ik nog eens buiten en koop me te pletter in de solden. Helemaal plezierig ga ik naar een te schone kindjeswinkel (of vindt u dit misschien niet mooi?  of dit, of dit) om mijn eigen koopgedrag te vergoelijken tegenover de kids (da's een goeike he) en praat wat met de verkoopster.
Wat een knappe vrouw, maar ze slaat me helemaal lam.
Gewapende overval, onder schot gehouden, trouwring kwijt enzovoort. Ook "de overvallers gingen net naar buiten, en mijn klein schatteke komt binnen langs de achterdeur" fluistert ze er nog bij.
Ik wankel, zweet en voel mn hart verkrampen. Ik probeer haar wat goede raad te geven, praat over therapeuten, over fysieke, emotionele en cognitieve angst, ik zeg dat ik aan haar zal denken (helpt dat?) en stap naar buiten. Onderweg naar huis begint alles pijn te doen en ik verwonder me erover dat het zo hard binnenkomt. wow.

Thuisgekomen praat ik wat met mijn lief en zet mezelf een tasje white monkey (nee, geen whisky).

Ik zet me aan tafel en lees haar bericht.
Aaah...gedichtendag. Ze zijn zo mooi.
Ik weet niet meer of deze ook op gedichtendag hoorde maar ik ken het nog steeds vanbuiten.

boerentoren Antwerpen
Gedicht : Tom Lanoye
vormgeving : Gert Dooreman

Ik lees verder op haar blog (wat een ontdekking) en scrol naar dit bericht.

Ha. Weg pijn, weg vermoeidheid. Nog steeds een poging tot meeleven, toch wel medelijden en ook bezorgdheid. Maar ook plezier, genot en ook blijdschap. Want die zijn er ook altijd. Ook al heb je de indruk dat je ze soms moet zoeken. Alhoewel ze nu gewoon als vanzelf op me afkomen.

Love it.
En stiekem ook dat ik dit geschreven heb.